Bang voor spiegels, bang voor ogen, bang voor mensen op straat die dingen roepen. Je schrikt je kapot als je een hard geluid hoort. Als je een semi-enge misdaadfilm ziet en er een schot wordt gelost. Je checkt of jij niet ook denkt dat er een betekenis ligt achter de cijfers en letters op de nummerborden van de auto's. Of de stemmen die je door het openstaande raam hoort of dat geen stemmen in je hoofd zijn.

Op je 25ste ga je er voor zitten en doe je een poging de afgelopen jaren te vatten. Gaat het nou eigenlijk een beetje beter met je, of ga je gewoon tot je dood in deze eindeloze angst blijven zitten?

‍

"De tekst had geïmproviseerd kunnen zijn, zo eigen en vertrouwd ontvouwt de monoloog zich, met op de juiste momenten een grijns, een stemverheffing of een grap. Ook in spel voelt alles precies ‘vijfentwintig’: tikkeltje studentikoos en overmoedig en tegelijkertijd nihilistisch en existentieel. Betere ingrediënten voor een debuut kun je je haast niet wensen." (Theaterkrant, Iris Spanbroek)

“Hanneke van der Paardt probeert te begrijpen wat er met haar gebeurd is. Stuiterend tussen frustratie, angst, hulpeloosheid, verdriet, ironie en spot, laat ze een sterke tekst ontstaan die je niet alleen raakt, maar ook vol zit met humor. ‘Kan je iets zeggen over iets waar je nog bang voor bent?’ vraagt ze zich af. Hanneke van der Paardt kan dat. Ze heeft geen oplossingen, geen antwoorden op haar vragen. Maar ze heeft als actrice en theatermaker de mogelijkheid de chaos in haar hoofd nieuwe betekenis te geven. Een indrukwekkende openbaring, deze voorstelling, die je moet zien.” (OTZ, Ulrike Kern)

In de monoloog BANG trekt Hanneke van der Paardt haar leven uit elkaar en doet ze vervolgens een poging de hele zooi weer in elkaar te zetten. BANG gaat over die bizarre jaren wanneer je net weg bent bij je ouders, maar nog nergens anders echt aangekomen bent. Over hoe angst ons in die jaren keihard kan pakken en over wat je dan in godsnaam moet gaan doen.