In De Optocht vraagt theatermaker/ storyteller Nora van Dam zich hardop af wie nu precies haar leven verprutst heeft: zijzelf of haar ouders? Maar ook wie het daarna weer op de rit gezet heeft: haar ouders of zijzelf? Een ‘kip of ei’ zoektocht volgt langs monotone rijtjeshuiswijken, oude polderlandschappen en muffe kerken waarin haar ouders, broer en zus figureren. En telkens slingert zich er die ene optocht doorheen waar ze als kind op Koninginnedag aan meedeed, omdat het van de juf moest – maar waarom moest het eigenlijk niet van haar ouders?! Decennia later herinnert Nora zich wat de chirurg na een ingrijpende operatie tegen haar zei: “Ga leven!” Alsof die zomaar een feestmuts op haar inmiddels verbitterde hoofd terugzette.

Tussen die optocht in 1968 en de feestmuts slingeren zich Nora’s sterk ingekleurde herinneringen. Ze onderzoekt wie nu eigenlijk echt schuld draagt aan het gevoel dat je ongelukkig bent. Maar ook waarom het zo ingewikkeld is de verantwoordelijkheid voor je eigen leven te nemen.

De Optocht is een vrolijke ode mét rouwrandjes. Ze brengt die aan haar ouders die niet beter wisten dan dat ze hun best deden. Ze brengt de ode ook aan de idolen van haar moeder, hoewel je idolen nooit evenaren kunt - en dat het een leven duurt om dit muntje te laten vallen.

Gelukkig maar.